De gezondheidszorg

Hallo allemaal,

Hier een bericht over de 2e week werken.
De gezondheidszorg en de verpleging zijn hier zeer bijzonder. Schokkend, lachwekkend, zorgelijk en we blijven genieten van al wat we hier meemaken.
Schokkend is het feit dat ik werk in een particulier ziekenhuis waarbij de patiënten eigen handdoeken, washandjes, beker, wc-papier en incontinentiemateriaal van huis mee moeten nemen. Alle materialen (zoals verband, infuusbenodigdheden, spuiten etc.) wordt genoteerd en moet alvorens ontslag worden afgerekend bij de kassa. Afhankelijk van de verzekering moet de patiënt een bedrag betalen. Het kost hier ong. 100 srd (25 euro) per dag om in het ziekenhuis te liggen. Niet duur dus, maar de kwaliteit is schokkend!!!
Wat opvalt, is dat er weinig werkelijk gepraat wordt met de patiënt. Er wordt wel gevraagd hoe het gaat, maar verdere inhoudelijk hierop ingaan is zeer matig. Belangrijk is hier dat de patiënt zich rustig houdt, onderdeel van de rapportage. Daarnaast wordt er nagenoeg niet met de familie gepraat, bezoektijden zijn van 10:00-11:00 en van 19:00-20:00. Voor de klasse patiënten is het een ½ uur langer.
Lachwekkend is de vasthoudendheid aan alle regels die gelden. De regels bepalen wat je hier doet. Wat ik dan ook zeer regelmatig hoor is: ‘ dat doen wij zo, zo hebben wij dat op school geleerd, zo hoort dat’.
De manier van zorgverlenen is hier vergelijkbaar met 30 jaar geleden in NL. Gelukkig zijn de kapjes door een aantal NL-studenten op verzoek afgeschaft.
Daarnaast is opvallend de zorg voor de hygiëne voor het personeel, iedereen ziet er spik en span uit geheel in het wit natuurlijk incl. overschort en de omgeving van de patiënt. Daar kunnen wij nog heel wat van terugbrengen naar hoe het was.
Je hebt hier damesbedden en herenbedden, herkenbaar aan de manier van het opgedekte bovenlaken. De bedgordijnen worden ingebonden met een koord, deze moet perfect in de strik staan.
Voorbeelden waarvan wij gaan glimlachen zijn:
Een wasbeurt van het schaamgedeelte heet hier een stuitbad.
Bent u gebrild?
Bent u al afgegaan? Ik dacht dat het mobiliseren was.
De krant is een dankbaar gebruiksmiddel, het ligt bijv. op de weegschaal als iemand daar op moet staan.
Een infuuszak, kwikthermometer etc. vervoer je op het dienblaadje met evt. nog doekje eronder. Want zomaar in je hand vervoeren is niet netjes.
Zorgelijk is dat patiënten lang schellen voordat er iemand komt.
Als de patiënt geen schoon incontinentiemateriaal meer heeft, ligt deze patiënt gerust van 9:30 tot ?? in de verzadigde Pampers. Onbegrijpelijk.
Straks, straks, straks dat wordt hier veel gezegd, waarbij ik in opstand kom van nee NU dan is het klaar. Dan is de reactie naar mij: ‘Oh Zuster Fronie wil graag werken!!’.
Er zijn op de afdeling veel studenten aan het stagelopen waardoor wie er verantwoordelijk is en zich ook voelt onduidelijk is. Daarnaast houden ze zich hier veel bezig met welk lab er geprikt wordt en de medische afspraken die worden gemaakt. Terwijl de rapportages zeer onder de maat is. En dan vooral patiënten rusten goed uit, zo min mogelijk werk willen ze ervan hebben. De matigheid van rapportage is ook te horen in de overdrachtsmomenten. De essentie wordt niet benoemd. Ze weten soms ook niet waarvoor de patiënt is opgenomen en welke observatiepunten en complicaties hierbij horen. Daarnaast zijn er momenteel alleen studenten aan het stagelopen voor ziekenverzorgende opleiding.
Het genieten is vooral het plezier met de collega’s op de afdeling. Aandacht geven aan de patiënt en gezellig met ze praten.
Elke dag is een avontuur m.b.t. ervaringen in de zorg in een vreemd land waar ze gewoon Nederlands spreken.
Genieten is daarnaast het weer. Heb wel last van het gepssst, pssst van de mannen hier. Echt onrespectloos. Ik wuif het in de wind en denk……

Zondag met Nederlandse bekenden (2 oud-collega’s van Nelly) naar een kreek geweest Overbridge. Echt genieten zo’n dag met lekker zwemmen, hangmatteren, lezen, slapen en lekker Surinaams eten natuurlijk.

Voor vrijdag t/m maandag staat onze trip naar het binnenland op het programma. We gaan naar de Ralleighvallen. Een mooi natuurlijk gebied met watervallen en beklimmen van de Voltzberg. We hopen op helder weer en kunnen we over de jungle kijken als we op de top zijn. Heen gaan we met bus en boot duur 8-10 uur. Terug met vliegtuig.
We kijken er ontzettend naar uit. Daarover volgende week het verslag.

Dank voor alle leuke reacties, heel leuk om te lezen en iets te horen uit het verre koude met Mexicaanse griep besmette land.

Veel liefs Fronie

Ja wat een ervaringen hier! Binnen de opleidingen tot verpleegkundigen en ziekenverzorgende is veel kennis over hoe het allemaal zou kunnen, ze krijgen veel scholingen aangeboden vanuit binnen en buitenland. Het kost veel moeite om het om te zetten in de dagelijkse praktijk. Ik denk dat de cultuur van opdrachten geven nog lang door kan werken in de toekomst in plaats van je eigen verantwoordelijkheid te nemen en dat te doen wat nodig is.
Ik sta aan de andere kant van Fronie haar ervaringen. Hier worden ze opgeleidt. Mijn periode van kennismaken en waarnemen zit er op en nu is het tijd voor terugrapportage en samen met hun naar een plan van aanpak kijken. Inmiddels zijn alle geplande gesprekken hiervoor weer afgezegd vanwege uitval van elektriciteit. En het bezoek van de vakbond en nog zoveel andere redenen. Goed voor mijn geduld!
Klokslag 15 uur gaat bijna iedereen dagelijks naar huis. Sommigen hebben nog een 2e baan geloof ik. De verdiensten zijn hier zo laag dat ze daar amper van rond kunnen komen, veel mensen hebben financiële problemen. Bijzonder is dat alle mensen in opleiding een groot deel zelf moeten betalen en in de vervolgopleidingen betalen ze vrijwel alles zelf en ook nog in vrije tijd, goed voor de motivatie!
Mijn bedoeling om hier te werken en ze te laten delen in de ervaringen kan ik hier echt goed doen. Ze willen vooral veel leren/horen hoe wij het in Nederland doen.
Ik ga met veel plezier naar het werk en met een voldaan gevoel weer naar huis. Eigenlijk net als thuis alleen dan in een heel ver land. En ik kan hier wel een jaar aan de slag, zoveel werk en vragen zijn er. Ze willen vooral ondersteuning op het gebied van het begeleiden van studenten gedurende de opleiding. Nog een hele bijzondere toekomst te gaan, wie weet!
En daarnaast blijf ik met verwondering door de stad fietsen wat er allemaal wel niet te zien is in het leven hier.

Tot volgende week weer en hartelijke groet van Nelly