De eerste week

Hallo allemaal,

Na 1 week hier te zijn een bericht vanuit het warme, mooie, bijzondere en gezellige Paramaribo.We hebben een goede reis gehad met op en top luxe in het vliegtuig.
Bij aankomst in Zanderij was het drukkend weer en begon het al snel hard en vooral heel lang te regenen.
We hebben met ons 3-en een mooi en ruim appartement. I.v.m. de veiligheid is het appartement met hekken omgeven. We hebben een grote overdekte ruimte om te zitten, voelt licht als een gevangenis.

Hieronder een korte beschrijving van de week wat we hebben gedaan:
Zondag 1 november:
Met een taxi naar een zondagse markt in Leliedorp geweest waar verkoop van allemaal soorten groenten, fruit, vlees en vis was. Heerlijke groenten, fruit en kip ingeslagen en daarvan heeft chefkok José heerlijk eten van gekookt.
Het was leuk om op zo’n markt te zijn en te zien hoe de lokale mensen alles aanprijzen.
’s Middags zijn we naar de stad geweest, lekker wat gedronken aan de waterkant. Lag er verderop een kaaiman in het water, heel normaal hier zoals de ober erover sprak. Kregen van Nelly in de stad een korte rondleiding over wat waar is en hoe dit ook in het afgelopen jaar veranderd is.
’s Avonds op tijd naar bed aangezien het nog wel wennen is met de warmte en het tijdverschil van 4 uur.

Maandag 2 november:
’s Morgens vroeg met de taxi naar de COVAP en St. Vincentius ZKH, natuurlijk kwam de taxi niet op tijd waardoor we toch nog op tijd waren. Ik had om half 9 een afspraak bij het St. Vincentius ziekenhuis met de verpleegkundig directeur om de komende weken door te spreken. Nelly en José begonnen om 8 uur op COVAB Centrum voor Opleidingen verpleegkundige, verzorgende en aanverwante beroepen. Ik werk op de een klassen-afdeling waar verschillende specialismen liggen nl. orthopedie, interne geneeskunde, gastro-enterologie. De meeste patiënten hebben als nevendiagnose diabetes mellites, hypertensie en verhoogt cholesterol. Dit komt uiteraard door de eet- en leefstijl van de bevolking. Al het eten hier is over het algemeen zeer gezoet, zelfs gaat er suiker door de salade.
Op de afdeling werken een aantal A-verpleegkundigen, aantal ziekenverzorgenden, ass. verpleegkunde en verder veel stagiaires. In de 1e week waren er in de dagdiensten meer personeelsleden dan patiënten. De nachtdienst begint al met baden, controles en mondverzorging waardoor er weinig patiënten nog gebaad moeten worden in de dagdienst.
Na een rondleiding over de afdeling begon ik al snel de luxe van het umcg te merken, voornamelijk het gemak van de hulpmiddelen zoals infuus- en sondevoedingspompen, tilliften, padslide, inhoud van medicijnkamer en logistiek.
Daarintegen is er veel personeel waarvan ¼ wel gekwalificeerd en ¾ nog niet.
Wat opvalt is dat de hoofdverpleegkundige geïnteresseerd is in hoe het in het ziekenhuis in NL gaat. Erg leuk en mooi om deze dingen met haar uit te wisselen. Het is een gezellig team, vriendelijke mensen.

Om 15 uur werd ik opgehaald door Nelly en José om de stad in te gaan en een fiets te gaan huren. Want ja dit is dus geen fietsstad maar als rasechte Hollander is het wel gepast om hier ’s morgens en ’s middags door de gekte van het ongeorganiseerde verkeer als bakra op de fiets te zitten. We krijgen wel veel voorrang overigens.

De verdere middag en avond met elkaar gepraat over de dingen die we die dag hebben meegemaakt. Het is voor ons alle drie nog acclimatiseren en daarnaast ook echt genieten.

Dinsdag 3 november:
Om 5:20 ging de wekker en om half 7 zaten we op de fiets om eerst naar het St. Vincentius te fietsen met elkaar en daarna gingen Nelly en José naar de COVAP.
’s Morgens wordt er begonnen met het opnoemen van alle zusters die de dag aanwezig zijn. Dan staat iedereen op en wordt de dagspreuk voorgelezen. Jaja ik werk in een katholiek ziekenhuis dus dit hoort erbij. Daarna gaan we met elkaar langs alle patiënten om deze een goede morgen te groeten en te vragen hoe het gaat.
Ik zit met een 4e jaars medisch student uit NL waarmee ik regelmatig de verschillen met NL bespreek. ’s Middags is er voor de studenten een warme maaltijd waar ik met aan groep stagiaires aan tafel zit. Hier ontstaat al snel het ventileer halfuurtje over alle ins en outs van het werken in het ZKH.

Donderdag 5 november:
Joehoe eindelijk geholpen met het wassen van een patiënt, nog niet eerder nodig geweest. Jaja collega’s jullie lezen tis vreselijk druk ’s morgens. Als ik weer terugben moet ik echt weer een minicursus hard werken krijgen, haha.
Ik ga volgende week kijken of ik een ochtend met Prof. van Horn mee kan lopen (gepensioneerde prof orthopedie uit de het UMCG) om zo van alles een beetje een beeld te krijgen. Daarnaast wil ik regelen om 1-2 dagen mee te lopen op een 3e klasse afdeling.

Vrijdag 6 november:
Zondag hadden we een afspraak gemaakt met een bootsman voor een boottocht over de surinamerivier, commewijnerivier en bij verschillende plaatsen aan te meren.
Fantastische dag op het water gehad, we hadden met ons 3-en een boot alleen waardoor we zelf konden aangeven waar we precies heen wilden.
Begonnen met Meerzorg, hier was eerst een motorboot voor de overgang naar Paramaribo. Inmiddels is er een megagrote brug gebouwd waardoor de restanten van de aanlegsteiger ligt te verrotten in het water. Dingen die ze hier niet meer gebruiken verwijderen ze niet maar laten ze gewoon wegrotten.
Daarna gevaren naar Nieuw-amsterdam. Openluchtmuseum geweest van Fort Nieuw Amsterdam waar een vesting is om de plantages van vroeger te beschermen. Er staat nog een gevangenis die tot 1982 is gebruikt waar in een kleine ruimte 17 zwaarcriminelen zaten opgesloten.
Vervolg van onze tocht was naar Frederiksdorp waar we een lunch hebben gehad. Restaurant is daar in de oude huisjes van de plantagebewoners.
Als laatste naar Braamspunt gevaren, daar is het punt dat de commewijnerivier uitmondt in de Atlantische oceaan. Hier kun je zwemmen maar er is daar een vissersdorpje gebouwd waar het naar ons idee niet prettig was om eruit te gaan.
’s Avonds zitten kletsen en drinken op het terras van t’Vat om José haar laatste avond te vieren.

Zaterdag 7 november:
José is vandaag weer naar NL gegaan. Toch een gemis als je eerst met elkaar hier bent. Maar met mijn mama en mij komt het natuurlijk helemaal goed.

Voor degenen die iets over de post willen sturen, het adres:
Voetbalstraat 40
Paramaribo, Suriname

Tel nr. Fronie: 005978553313

Ik ga deze week ergens kijken om er wat foto’s aan toe te voegen. Jullie allen veel succes met het prachtige NL-weer. Wij redden ons hier wel met het warme weer, haha.

Liefs Fronie

Lieve mensen
Het is hier boven verwachting leuk en uitdagend om te werken. We zijn aller hartelijkst ontvangen en er zijn meer mensen uit Nederland hier om een bijdrage te leveren. Dat zie je trouwens heel veel hier bij allerlei overheidsbedrijven, Nederlanders die komen om hun steentje bij te dragen en zijn vooral welkom als ze ook geld meenemen. De komende weken kijken hoe we met elkaar gaan afstemmen. Ze grijpen alles aan wat ze kunnen krijgen. Aan mij de kunst om kritisch te blijven, zal me voor een deel wel lukken.
Jose en ik hebben 4 dagen kennisgemaakt, examens bijgewoond en veel gesprekken gevoerd over de begeleiding van studenten en hoe deze meer zelfstandig te laten studeren, initiatief te laten nemen en kwaliteit te verhogen van het vak verpleegkunde.
Ze weten veel over het wat, het hoe is nog wat ze willen leren. En daar mag ik hun in ondersteunen.
We hebben een eigen kamer en met de deuren en ramen open is het goed te doen.
We krijgen zo rond half 11 smorgens een warme maaltijd ( die laat ik toch wel staan tot 12 uur)en worden goed voorzien van allerlei koele drankjes. Eigen keukentje en wc.
De studenten en docenten hebben een hartelijke band met elkaar en je ziet ze met veel plezier door de school lopen. Ook al hebben ze voor ons doen afstandelijke aanspreek titels.
Onderling spreken de docenten elkaar aan bij de voornaam maar buiten de werkkamer is het u en mevrouw. Er zijn geen mannelijke verpleegkunde docenten.
De school wordt voor een deel verbouwd een groot computerlokaal en een bibliotheek. Mooie toekomst nu hebben ze 2 computers voor alle studenten en een ongeordende bibliotheek met voor ons oude boeken.
Iedereen wordt opgetrommeld om kennis met ons te maken en te horen hoe de eerste indruk is. Donderdag avond hebben we heerlijk gegeten met de beleidsgroep van het COVAB leden van het bestuur. Inspecteur van volksgezondheid en onderwijs en een directeur van het enige psychiatrisch ziekenhuis hier.
We hebben heerlijk gegeten en veel uitgewisseld, ze slurpen de informatie op, dus bescheidenheid is van belang. Fronie werd ook uitgenodigd en de dochter van de directeur kwam mee om haar gezelschap te houden. Onmogelijk bij ons??
En heel bijzonder hier je werkt van 7 tot 15 uur en dan gaat iedereen naar huis. Hele goede oefening voor mij. Bij thuiskomst ben ik dan echt gevloerd door de hitte en het wennen. Dus geen boeken of computer meer, maar gewoon lekker kwekken over onze ervaringen, dutje doen en lekker eten en om 9 uur in bed want om kwart over 5 gaat de wekker weer..
Verpleegkundige bij en nascholing vind hier plaats na werktijd van 17 tot 22 uur
Vandaag heerlijk een luier dag en het idee en gevoel dat het ritme went.

Morgen gaan we met Lilianne ( oudcollega van wenckebach UMCG voor 6 jaar hier werkzaam in het onderwijs)en gezin en vrienden naar Overbridge, heer lijk zwemmen in de kreek en liggen in de hangmatten in een hutje.
Volgende week zaterdag gaan Fronie en ik de binnenlanden in voor 4 dagen. Voor die tijd zetten we nog wat nieuwtjes op deze site.
Het ga jullie goed daar en lieve groet
Nelly

Als afscheid hierbij het refrein van het verpleegkundelied van hier
Liefde geven is een streven
Veel geduld, verdraagzaamheid,
Diendend werken, anderen sterken,
Vriendelijk bijstaan in hun strijd

Geweldig vind ik dit!